Het ziekenhuis is heel dichtbij mijn appartement, zo'n drie minuten met de auto. Lopen gaat niet, de wegen en de bevolking zijn hier niet op aangepast. Ook lopen er snachts en smorgens vroeg overal zwerfhonden rond, vaak lopen ze in groepjes en dan ben je niet veilig. Als je al langzaam met je auto rijd gaan ze om je auto heen lopen en blaffen.

Ik werk op de afdeling snijdend drie, voornamelijk vaatchirurgie, ge-chirurgie, traumachirurgie en wat kleinere ingrepen.

De kamers bestaan uit vier zespersoonskamers en drie eenpersoonskamers. Maar ze hebben niks te klagen want ze hebben wel een kamer met zeezicht. Ook zien ze veel vaker verpleging dan de mensen op 1 of 2 persoonskamers.

De specialisten hebben allemaal een eigen gebouw waarin ze hun polikliniek hebben. Deze gebouwtjes staan om het ziekenhuis heen.

De adl zorg is vaak veel werk, veel mensen hebben hulp nodig en veel wondverzorging. Vaak begint de nachtdienst al met patiënten wassen. Meestal als iemand die dag voor ok moet of naar de dialyse. Of als er overdag weinig personeel is zoals in t weekend dan zijn er vaak al een paar patiënten verzorgd door de nachtdienst.

We hebben slechts eén kraan op de afdeling met warm water. Dat is dus sjouwen met gevulde waskommen over de afdeling. De douche heeft geen warme kraan maar de meeste arubanen hebben thuis ook geen warm water. Er is dan ook niemand die over koud/lauw water klaagt. Wel klagen ze over de kou op de afdeling. De airco's staan hoog en ik heb het altijd koud op de afdeling. Vooral in onze overdrachtsruimte/koffiekamer. Daar is het zo koud dat je daar zo kort mogelijk wil zijn. We kunnen helaas de airco's ook niet zelf aanpassen.

De patiënten krijgen tussen de middag warm eten en er staat altijd een kan met ijsblokjes en water op het nachtkastje. Met dit klimaat is het belangrijk dat de mensen goed drinken. Wel zien we hier heel veel hoge bloedsuikers en iedere diabetes patient heeft een slidingscale. Dit is een bijspuitschema voor de insulines. Dus je hoeft nooit de dokter te bellen voor afwijkende bloedsuikers. De hoge bloedsuikers komen voornamelijk door de vaatproblematiek met daarbij een infectie. Maar als ik zie wat een hoeveelheid eten en snoep er op de nachtkastjes ligt speelt dat ook zeker mee. Ze eten hier smorgens vroeg al snacks en bij een helder vloeibaar dieet krijgen ze jelly. Dat is van dat gezoete gelei, die je zo op kan slurpen. Een oud vrouwtje weigert te eten maar als ik haar een lepel jelly geeft zegt ze hmm hopi dushi! Eindelijk dus iets gevonden wat ze wel wil eten.

We hebben een brancardier die voor het patiëntenvervoer zorgt, kweken naar het lab brengt, dossiers naar prescreening brengt of eten gaat halen voor de verpleging in het restaurant. Dit gaat met een walkie talkie. Toen ik dit voor het eerst zag moest ik gelijk denken aan Bassie en Adriaan. Zo old school. Je drukt een knopje in en zegt Roberto ben je daar? En dan krijg ik vaak direct antwoord ja dushi wat kan ik voor je doen? Wel makkelijk want hij is alleen voor de derde verdieping, dus twee afdelingen.

Als patiënten terug van ok komen bellen we geen familie. Het is de bedoeling dat de familie in de wachtruimte voor de ok wacht. Hier staan wat snoep en drankautomaten en na de operatie komt de chirurg meestal even de wachtkamer in om de familie te woord te staan.

Als je een opiaat hebt gepakt dan is het de bedoeling dat je de lege verpakking dus vaak een ampul terug doet in het doosje. Ik moet dus wel tien keer nadenken bij het pakken van opiaten want ik ben zo gewend om de ampul gelijk in de glascontainer te gooien. Blijkbaar vinden ze deze extra controle nodig. Zelfs gebruikte fentanylpleisters worden terug gedaan in de verpakking. Epiduraalpompen hebben hier geen bupi sufenta maar Fentanyl en marcaine. Ook de hb waardes zijn hier anders dan in Nederland. Je moet ze delen door 1.6 dan heb je ongeveer de waarde jn het Nederlands. Ik snapte dus al helemaal niet waarom iemand met een HB van zeven pc's kreeg. Maar daar was ik uiteraard snel achter ;)

Wij krijgen niet veel snoep of chocolade van patiënten zoals Nederland. Ze geven vaak warm eten, bestellen regelmatig pizza voor ons of brengen zelfgemaakt eten.

De ligduur op mijn afdeling zou gemiddeld tien dagen zijn. Mijn idee is dat ze er gemiddeld 30 dagen liggen en sommige nog langer. Alleen de kleine chirurgische ingrepen blijven kort en halen het gemiddelde wat omlaag. Maar ze laten liever iemand wat langer liggen dan te kort. Ook komt het doordat de mensen geen zorg thuis hebben. Familie moet vaak de zorg op zich nemen of ze moeten zelf een privé zuster inhuren. Er zijn een paar verzorgingshuizen, maar deze zijn op 1 hand te tellen. Daar kom je niet zomaar terecht en volgens mij ook niet kosteloos. Dus vaak is ontslag met een open wond of vac pomp lastig. Wel heb je op het eiland twee poliklinieken voor wondzorg. Daar wordt vaak de behandeling overgenomen als het haalbaar is.

De dossiers hier zijn ook anders. Moet verpleegkundig dossier en medisch dossier zit en 1 map. Super handig want je kan gelijk het beleid van de arts lezen. Dus de arts geeft niks mondeling door, tenzij het spoed of belangrijk is. Verder kan je begin van de middag in de map de opdrachten of het beleid vinden. Per dag hebben wij 1 formulier die we in moeten vullen. Een stuk voor de nacht, dag en avonddienst voor de rapportage. Dit vul je ook in via een stappenplan. Dit formulier kan je open klappen en daar kan je je controles en vochtbalans inschrijven. Ook handig voor het lezen van de mappen, je hoeft alleen het stukje van de arts te lezen en het formulier van die dag. Gek genoeg lezen wij bijna nooit mappen. Vaak kijk je tijdens het schrijven nog even wat de vorige dienst heeft opgeschreven. Dit komt omdat er veel informatie op het overdrachtsformulier staat. Hier staat dus ook op wat voor dieet iemand heeft, wat voor infuus en wat het beleid is, welke onderzoeken zijn aangevraagd en een korte samenvatting van het verloop. Deze lijst wordt ook iedere dienst bijgewerkt. Ook hoef je niet te lezen omdat je over het algemeen per dienst max drie nieuwe patiënten heb. Soms helemaal geen nieuwe patiënten. Soms wel fijn want je kent je patiënten dan al wel. Aan de andere kant ben ik niet altijd even blij met de mensen die zo lang blijven liggen.

Wel is het op mijn afdeling altijd druk, pauzes schieten erbij in en overwerken komt vaak voor. Het is dus vergelijkbaar met de werkdruk op mijn afdeling in het asz. Inmiddels heb ik wel geleerd om gewoon tussendoor even wat te eten te pakken tijdens een overdracht of overleg. Gelukkig ben ik bekend met het specialisme dus voor mij was het vrij makkelijk om ingewerkt te worden en kon ik me al snel zelf redden.

Mijn collega's spreken onderling veel Papiaments maar ik vind het niet erg. Het is voor mij ook handig om ze te horen praten want ik versta inmiddels al een aardig woordje Papiaments. Ik weet altijd wel waar het ongeveer over gaat en als ze er erg in hebben proberen ze wel in het Nederlands te praten. Aangezien ze niet alle woorden kennen wordt het dan vaak een mix van Nederlands, Engels en Papiaments. Ze moeten overigens wel de mappen in het Nederlands schrijven en dat gaat ze wel goed af. Ik merk dat ze vaak als ze het over een meneer hebben ze praten over zij of haar. Dat verschil is blijkbaar lastig voor ze. Laatst in de avonddienst kwam het avondhoofd langs. Die komen iedere avond een paar keer langs en kan je bellen bij problemen. Dit zijn over het algemeen ic verpleegkundigen. Hij sprak met een collega over de seh opleiding. Dit gaat via het VU in Nederland. Ook hij zei voordat jullie aan die opleiding gaan beginnen moeten jullie eerst je Nederlandse taal gaan bijspijkeren want anders ga je het heel moeilijk krijgen. Aruba is een land waar ze de Nederlandse taal spreken, ook het ziekenhuis wordt beschreven als een ziekenhuis waar alles Nederlands is. Dat klopt ook wel, dossier en alles wat besteld wordt ed is in het Nederlands. Maar vaak valt het nieuwe Nederlandse collega's tegen dat er zoveel Papiaments gesproken wordt. De bevolking moet dit leren op school en ze houden het erna niet meer bij of zijn laag opgeleid. De chirurgen zijn aardig en kennen iedereen bij naam. Ook hun eigen patiënten kennen ze allemaal uit hun hoofd. Dat komt omdat het zo'n klein eiland is en de mensen vaak jaren bij dezelfde specialist blijven of ook al familie heeft die onder behandeling is. Als er een probleem is met de patiënt dan wordt dit vaak niet opgelost door de zaalarts maar wordt de behandelend chirurg gebeld. Zo had ik van de week een patient met een nabloeding na een wondtoilet. De chirurg werd gebeld en hij kwam terug op de afdeling om een drukberband aan te leggen. Later op de avond bleef het bloeden en de chirurg kwam weer terug naar het ziekenhuis ondanks dat hij al thuis op de bank zat.

Gisteravond was er een alarm bij een vac systeem, de behandelend chirurg werd rond middernacht thuis gebeld. En tot mijn verbazing kwam hij naar het ziekenhuis om het alarm op te lossen. Vanmorgen vroeg stond hij weer op de afdeling. Hij hoorde de pomp weer piepen, gelukkig een volle opvangbeker. Ook dit zal hij wel even oplossen en gaat op zoek naar een nieuwe. Helaas op onze afdeling waren ze op, wederom stond ik vol verbazing te kijken toen hij een kwartiertje later terug kwam met een opvangbeker van de andere verdieping. Dit zijn allemaal handelingen die wij als verpleegkundigen ook gewoon zelf doen maar hier is het heel normaal dat de chirurgen zoveel mee helpen en mee denken.

Kortom, een hectische afdeling waar je het moet doen met de spullen die je hebt maar wel heel gezellig en je echt gewaardeerd wordt.

Als Lianne haar spullen heeft uitgepakt gaan we direct richting palm beach om ergens te gaan eten.

Palm beach is het meest toeristische gebied op Aruba wat vooral op Amerikanen gericht is. The high rise, hier vind je talloze hotels, restaurantjes en uitgaansgelegenheden. Zo zitten er typisch amerikaanse tentjes zoals Wendy's, Smokey Joe, Hooters, Hard Rock cafe, TGIF (thank god it's friday), diverse sportcafés en nog veel meer.

Wanneer we uiteindelijk bij een Mexicaan belanden krijgen we een belachelijk grote cola en ook de burrito konden we makkelijk samen van eten.

We kijken uit op het plein met de fontein en zijn lichtshow en er speelt een leuk bandje.

Na het eten gaan we nog een drankje doen op de pier bij Bugaloe.

Alle discotheken zijn nog erg leeg, het is ook nog maar kwart over negen dus het uitgaansleven is nog niet op gang.

We gaan op tijd naar huis, we zijn allebei versleten en vallen als een blok in slaap.

Helaas moet ik de volgende twee dagen dagdiensten draaien en als ik uit mijn werk kom moet ik een nieuwe collega van het vliegveld ophalen.

Zo af en toe haal ik nieuwe collega's op voor TMI, vorige week heb ik ook al een collega opgehaald. Lianne en Mike gaan mee. Helaas heeft KLM twee uur vertraging. We rijden richting Oranjestad om wat te winkelen. Hier is echter weinig te beleven. Naast alle souvenirs winkeltjes is er een Mango, Victorias Secret, Tommy Hilfiger, Guess, Diesel, Mac make up en verder is vrijwel alles voor mij onbekend. Ik kan hier niet echt shoppen, misschien maar goed ook ;)

Er zit ook een grote mall met allerlei dure merken zoals Burberry, Michael Kors,Louis Vuitton, Gucci, Carolina Herrera, Chopard en nog veel meer.

We zijn snel uitgekeken en hebben inmiddels wat trek gekregen dus we gaan wat eten bij de Paddock. De Paddock is een Nederlandse eettent en zit aan de hoofdweg van Oranjestad aan het water. Na een uurtje zien we het KLM vliegtuig langs vliegen dus rekenen we snel af en rijden door naar het vliegveld.

Het vliegveld is heel klein dus je bent zo door de douane heen en je koffer staat dan al klaar.

Aangezien iedereen op stap gaat besluiten wij ook maar te gaan ondanks dat ik de volgende dag weer dagdienst heb. We belanden in de gusto waar ik dezelfde Nederlandse barman tegen kom die er twee jaar geleden ook al was.

Om twee uur lig ik in bed na een gezellig avondje en zes uur gaat de wekker weer, auw.

Gelukkig kom ik de dag redelijk door ondanks weinig slaap en twee zieke collega's.

Als er iemand ziek is dan hebben we pech, er wordt geen vervanging geregeld en dus zijn we nu gewoon met vier man personeel ipv zes. En dat is dus het hele weekend zo. Een patiënt was zo aardig om ons op pizza te trakteren dus worden er tussen de middag pizza's van de pizzahut op de afdeling bezorgd :)

Rond zes uur rijden we richting Moomba voor de happy hour en rond half acht schuiven we samen met Jessica, josina en Mike bij het bbq buffet aan, wederom voor een lokale prijs.

Er speelt een goede band en na het eten is er al een grote groep van het appartement bij moomba beland. Ook alle andere Nederlanders die op het eiland werken gaanop zondagavondnaar moomba, dus super druk en gezellig.

Na het bandje komt de DJ weer draaien en staat iedereen tussen het zand op de dansvloer.

Maandag heb ik avonddienst dus we gaan smorgens een eilandtour doen.

We rijden eerst richting noord naar de Californië lighthouse, een vuurtoren in de bergen met een mooi uitzicht op de zee.

We maken een paar mooie foto's en drinken een drankje aan de bar.

We gaan weer terug richting arashi beach. Onderweg komen we een stukje strand tegen waar veel plekjes zijn afgezet voor de schildpadden. Blijkbaar zitten er dus toch veel schildpadden hier. Even verderop stoppen we bij een stukje strand tussen de rotsen en gaan daar snorkelen. Zodra we het water in lopen worden we al omsingeld door kleine visjes.

Na een half uurtje snorkelen gaan we weer verder. We stoppen nog even bij het gebied waar de kitesufers aan het kiten zijn, en bij een half gezonken schip om een paar foto's te maken.

We rijden door naar Moomba om daar aan het strand even uitgebreid te lunchen. Dan moet ik opeens toch haasten en kwart voor drie zit ik op mijn werk.

Mijn dienst verloopt rustig en na mijn dienst ga ik samen met lianne en Jessica naar cafe 080. Cafe 080 is een Nederlands cafe waar iedere maandag Hollandse avond is. We komen nog wat bekende tegen maar maken het niet te laat en doen nog een drankje bij the mill. Sinds gisteren komen er beestjes uit mijn rooster in mijn auto. Kakkerlakken, kevers, torren en nog meer ongedierte ofzo... Ik dacht dat het eenmalig was maar iedere avond komen ze weer tevoorschijn, echt verschrikkelijk. Drie meiden in een auto met rondlopende beesten, nee dat gaat niet goed.

Ik ben niet van plan om nog langer in die auto te rijden dus gooi ik de volgende ochtend mijn tank vol en ruil hem om voor een andere. Ik ga er op vooruit want ik krijg een nieuwere, mooiere en luxere auto ervoor terug :)

We gaan erna nog een paar uurtjes bij moomba op het strand liggen, nemen wederom een uitgebreide lunch en ik vertrek weer naar mijn werk.

Woensdag ga ik met Lianne en Jessica naar baby beach. Eer dat we daar aankomen zijn we anderhalf uur verder omdat we eerst wat boodschappen moesten doen, koffie hebben gedronken bij de Starbucks en een broodje hebben gehaald bij de subway. We vermaken ons een paar uurtjes op baby beach en s avonds gaan we met nog een paar anderen op de pier bij Bugaloe eten. Erna volgt wederom de salsaworkshop waar we inmiddels al redelijk goed in zijn geworden. We duiken het nachtleven in, doen een drankje tijdens de happy hour bij gusto en upstairs.

Donderdag gaan we naar Renaissance Island. Dit is een privé eilandje van het Renaissance hotel. We varen er met een bootje naartoe, wat al een super leuk tochtje is. We

varen langs wat strandtentjes over het heldere blauwe water met een lekker windje. Tegenover het eilandje is de landingsbaan van het vliegveld.

Best leuk, maar dus wel regelmatig herrie. Als we daar aankomen zijn we een super mooi eilandje beland met wit zand en een helder blauwe zee. We gaan gelijk even het eilandje verkennen. Het is niet groot, aan de ene kant een stukje strand met een restaurantje ernaast.

Het andere stukje strand is wat rustiger en er lopen flamingo's rond. Ook lopen er over het hele eiland hagedissen en grote leguanen. Er zitten veel mooie vogels en wanneer ik over het bruggetje naar het andere strand loop, zie ik mooie vissen in ondiep water. Een paradijsje is het hier! Er zijn matrasjes te huur om mee te dobberen op het water, of een kano bootje en nog wat andere activiteiten. Er is een klein souvenirswinkeltje en bij het restaurant kan je heerlijk lunchen met uitzicht op de zee.

De zee is zo helder dat je de visjes langs je voeten ziet zwemmen.

Dit eilandje is vanaf nu toch wel het mooiste strandje op Aruba. Jammer dat dit alleen voor hotelgasten beschikbaar is of tegen een vergoeding van 90 dollar per dag. Hier zit dan wel een lunch en een wateractiviteit bij inbegrepen.

Aangezien ik via via gratis op het eilandje ben gekomen kost het ons niks en betalen we alleen voor de lunch.

We hebben super mooie foto's kunnen maken en gaan na een dagje zonnen s avonds uit eten met een groepje van quality.

We eten bij Pinchos, een wat chiquer Arubaans restaurant aan het water op een pier. Er zijn dan ook weinig toeristen te bekennen maar voornamelijk lokale bevolking.

De volgende dag na mijn dagdienst gaan we Oranjestad in op zoek naar wat souvenirs voor Lianne. Er staan veel kraampjes met souvenirs alleen heeft ieder kraampje dezelfde spullen. Eigenlijk is het te warm om te gaan shoppen, zo'n 32 graden en weinig wind in de binnenstad.

S avonds gaan we met een paar meiden eten bij Aruba Ville, dit is tot nu toe wel mijn favoriete restaurant. Tropisch ingericht, aan het water en in het midden staat een grote bar. Niet heel goedkoop maarop vrijdagavondis er altijd een speciaal kipmenu voor een goedkope prijs en er speelt een Nederlandse liveband. Super gezellig dus! We gaan erna nog even het uitgaansleven in bij gusto en upstairs.

Zaterdag gaan we voor mijn avonddienst pannenkoeken eten bij een Hollands eettentje. Mijn avonddienst verloopt rustig en na mijn dienst gaan we op stap met de groep van quality naar Gusto. We sluiten de nacht af met een uurtje dansen in the mill. Bij The mill is altijd een soort afterparty, pas na half drie wordt het daar druk. De gusto sluit om drie uur dus iedereen gaat gelijk door naar the mill.

De volgende dag ben ik een dag extra vrij omdat ik mijn dienst heb geruild met een collega. We gaan een paar uurtjes relaxen op Renaissance Island. Vandaag gaan we de flamingo's voeren. Eigenlijk zijn het niet zulke leuke beestjes. Ze maken onderling ruzie en lopen er dominant bij. Gelukkig zijn er toch een paar die wel uit mijn hand willen eten. Leuk voor de foto's :)

We gaan op tijd weer terug want we hebben kaartjes voor een strandfestival. Dat begon eigenlijk alom 14 uurmaar omdat dit de laatste dag is dat Lianne en ik samen op pad kunnen hebben we besloten om overal een paar uurtjes naartoe te gaan. Eind van de middag belanden we op een gezellig festival en blijven tot een uur of negen hangen. We moeten namelijk ook nog eten en hebben inmiddels wel trek gekregen. Uit eten zit er niet meer in, aangezien we ook nog naar Moomba willen. We besluiten fastfood te gaan eten.

Mijn slippers heb ik op een hoopje gegooid met andere slippers uit onze groep. Wanneer ik weg wil gaan zijn mijn slippers dus verdwenen. Fijn, kan ik eerst nog naar huis gaan (op blote voeten!) om andere schoenen aan te trekken. Kost dus nog meer tijd maar t is niet anders.

We halen een snelle hap bij Taco Bell, wat overigens goed te eten is.

Bij Moomba is het lekker druk en gezellig. De live band is nog aan het spelen wanneer wij aankomen. In de loop van de avond zien we steeds meer festivalgangers moomba binnen lopen. Wel is het ontzettend warm, vooral bij de bar staat weinig wind. Het is overdag zo'n 32 graden en s avonds minimaal 27 graden.

Helaas heb ik de volgende dag weer dagdienst dus we gaan tegen twaalven naar huis.

De volgende dag is ook de dag dat Lianne weer naar huis gaat :(

Na mijn dagdienst breng ik haar naar het vliegveld. We drinken nog een cafe latte bij Cinnabon. Wat zien al die kaneelbroodjes er lekker uit! Volgens mij is het ook echt een calorieënbom dus we besluiten om ze toch maar niet te nemen.

Lianne gaat boarden en ik ga nog even uitgebreid boodschappen doen. Na het eten ben ik versleten en ga ik even liggen, ik wordt eind van de avond pas weer wakker. Toch vermoeiend zo'n tien dagen continu op pad naast mijn 40 urige werkweek. Maar, we hebben wel een superleuke week gehad, veel dingen gedaan en gezien :)

Op het werk heb ik het steeds beter naar mijn zin en kan ik al wat zelfstandiger werken.

Gelukkig heb ik een paar Nederlandse collega's wat toch een vertrouwd gevoel geeft. Arubaanse collega's zijn allemaal aardig maar praten onderling veel Papiaments. Dat is voor mij nog niet te volgen alhoewel ik vaak wel weet waar het over gaat. Andersom, als ik te snel Nederlands praat, kunnen zij het ook niet altijd volgen.

Zo ging ik een patient ophalen van de gipskamer en kreeg een overdracht van een Nederlandse collega. Even later zegt mijn arubaanse collega: je hebt alles toch wel goed begrepen? Voor mij ging het namelijk te snel dus weet niet wat er afgesproken is. Wederom wordt ik hard met mijn neus op de feiten gedrukt als er een trauma met alcohol intoxicatie wordt aangekondigd. De patient is zwaar gewond en zijn arm hangt er half af. Nog voordat wij de patient van de spoedeisende hulp mogen halen ligt de patient al op de operatietafel. De arm moet eigenlijk geamputeerd worden, maar toch besluiten de chirurgen om te proberen met een vat uit zijn been zijn arm te redden. In hoeverre dit goed gaat komen is nog maar de vraag. Het feit dat dit al de zesde keer is dat deze patient een groot ongeval krijgt door alcohol intoxicatie zegt wel iets over de verkeersregels en controle hier op Aruba.

De chirurgen hier zijn over t algemeen vriendelijk en sinds mijn eerste werkdag weten een paar chirurgen mij bij mijn naam te noemen. Ik heb echter geen flauw idee wie welke chirurg is maar dat zal nog wel komen.

Bij toeval kom ik erachter dat mijn Nederlandse collega Monique, ook uit het Albert Schweitzer komt. Wanneer ik haar achternaam zie dan valt t kwartje meteen. Gek, je verwacht niet iemand zo ver weg tegen te komen die je vaag kent. Ook al vonden we elkaar allebei al bekend voorkomen.

Wel heel leuk want Monique is ook nog maar net begonnen op de afdeling dus we kunnen onze frustraties delen.

Bij eagle beach is een stuk afgezet omdat er eieren van schildpadden zouden liggen. Wij besluiten s avonds op t het strand een drankje te drinken in de hoop schildpadden te spotten. Maar helaas, geen schildpad te bekennen. Die ga je hier waarschijnlijk alleen zien als je gaat duiken. Helaas dat is niet voor mij weggelegd.

Maandagavondna het eten heb ik geen zin om thuis te blijven en ga even rondvragen wie er mee gaat naar palm beach om een ijsje te eten. Mike en Pieter gaan gezellig mee. Palm beach is het toeristische gebied voor de Amerikanen. We lopen langs vele winkels en kraampjes met vooral veel toeristentroep. We belanden op een gezellig pleintje met winkels en restaurantjes.

In het midden van het plein staat een fontein die een mooie lichtshow geeft. Net zoiets als in de Efteling maar dan kleiner :p

We gaan naar de frozen yoghurt. Ik pak het kleinste bakje en kan moeilijk kiezen tussen alle smaken en alle toevoegingen die je er nog eens overheen kunt doen. Wat hier het kleinste bakje is zou in Nederland de grootste zijn. Het is dan ook onwijs veel maar wel super lekker!

Ik krijg een berichtje van Lianne: ik heb volgende week vakantie en kom naar Aruba! Super gezellig! Lianne komt tien dagen waarvan ik er helaas acht moet werken. Dat is eenmaal niet anders met een onregelmatig 40 uur contract. Maar ik leg me erbij neer en maak gelijk de hele week planning. Er is zoveel om te laten zien en te doen!

Na mijn volgende dagdienst is mijn "weekend" begonnen en ga ik eind van de middag met drie meiden van het appartement wakeboarden.

Wederom voor een "local" prijs dus niet al te duur. Super gaaf om te doen maar best moeilijk en frustrerend. Ik wordt continu van mijn board afgetrokken en heb inmiddels al drie liter zeewater door mijn mond, neus en oren gehad en het zoute water prikt in mijn ogen. De man van de boot roept iedere keer alles oke dushi? Toch maar weer proberen en vanaf nu gewoon 1 keer per week gaan wakeboarden, dan kan ik het over drie maanden waarschijnlijk wel.

S avonds gaan we naar de bioscoop, een ticket voor slechts vier euro omdat het dinsdag de helft van de prijs is. Ik kijk mijn ogen uit als ik zie wat je er allemaal kunt kopen. Hele fastfood menu's die je op een speciaal blad mee de bioscoop in kan nemen. Een vakje voor je burger, voor patat en voor een liter cola.

De volgende dag ga ik smorgens wat Chinese supermarkten af waar ze echt van alles verkopen wat ze maar kunnen krijgen. Ik koop wat handige dingen zoals een grote drinkbeker voor op mijn werk, haarlak en nog wat rommel. Eten hoef ik niet zo zeer van die smoezelige supermarkten. De mandjes zijn vaak al niet heel schoon om je eten in neer te leggen.

Als je hier op t eiland goed zoekt hoeft het leven hier niet zo duur te zijn als ik dacht. Zo zit er een save a lot, die producten van b merken verkoopt, hetzelfde als de Aldi en Lidl.

Eind van de ochtend lig ik met milou en Marita op het strand te bakken. Even een dagje niks doen. Ik ben hier nu 18 dagen en dit is pas mijn vierde dag vrij.

S avonds is er wederom salsa les, waar we met de happy hour de avond afsluiten.

Ik ben inmiddels al aardig gewend aan de hagedisjes. Er zitten altijd wel ergens hagedisjes in mijn studio. 'S avonds komen ze te voorschijn. Ze doen gelukkig niks, ze zijn zelfs heel nuttig! Ze eten alle mieren en muggen ook, ja ook de Caribische chikungunya mug. Er zat een kakkerlak voor mijn deur, smerig beest dus mijn deur staat s avonds niet meer open. Ik heb al van een paar buren gehoord dat er kakkerlakken in het appartement liepen, dat gaat mij dus niet gebeuren.

Ik heb nog een dagje vrij en besluit om naar het strand te gaan voor een paar uurtjes en eind van de middag ga ik naar een spa waar ik een pedicure en manicure behandeling neem. Even ervoor schiet ik nog snel de Victoria secret winkel in en scoor daar een leuke lip plumper.

S avonds haal ik een Italiaanse maaltijd bij de foodtruck. Overal aan de weg staan foodtrucks. Deze zijn vaak open vanaf19 uur tot 5 uursnachts. Eenmaal terug in mijn appartement zit er een grote vieze kakkerlak op de muur. Omg erger dan dit kan niet! Gelukkig kreeg ik snel hulp en kon ik met een gerust hart gaan slapen.

Mijn weekend is weer voorbij, ik begin weer aan een reeks van vijf diensten.

In mijn dagdienst heb ik een dakloze aan drugs en alcohol verslaafde patient met open wonden aan beide benen, verwaarlozing. Svp wassen met hibiscrub, patient is erg vervuild..fijn is dat. De patient weigert echter zorg en wil weg. Hij gaat op eigen initiatief met ontslag en als ik twee uur later bij het ziekenhuis weg rijd zie ik hem nog steeds in de straat van het ziekenhuis strompelen.

Ik ga snel naar huis, even uitrusten en douchen want Lianne land al over twee uurtjes :)

Ik ga voor drie maanden op Aruba werken in het dr. Horacio E. Oduber hospitaal!

Na een vlucht van tien uur kom ik aan op Aruba. Hier zou ene dhr Lewis staan met mijn originele VTA die ik nodig heb om het eiland op te mogen en die mij de weg wijst naar mijn appartement. Ik wacht een half uur bij de douane maar er komt niemand met mijn VTA. Gelukkig laat de mevrouw van de douane mij toch het eiland op gaan om zelf te kijken waar die zekere meneer Lewis is gebleven met mijn VTA. Helaas niemand meer op het vliegveld. Goed begin dacht ik bij mezelf. Dan maar zelf op pad gaan. Tegenover de aankomsthal kon ik mijn huurauto ophalen, dus ben ik in de auto gestapt en richting Oranjestad gereden. Schotlandstraat 70, waar is dat in hemelsnaam? Ik ben er gelukkig twee jaar geleden eens geweest dus weet het ongeveer te vinden. Na tien rondjes gereden te hebben in het gebied waar het ongeveer moet zijn besluit ik het toch maar aan iemand te gaan vragen. Gelukkig, t was slechts een straat verderop. Eenmaal in mijn appartement aangekomen blijkt er een hagedis in mijn kledingkast te zitten. Fijn, die koffer ga ik dus nu niet uitpakken. Even later wordt er op mijn deur geklopt, het is de mevrouw van de douane, met mijn VTA! De taxi chauffeur heeft hem afgegeven op het vliegveld. Weer een opluchting.

Ik ben versleten, die hagedis kan me even niks meer schelen, ik spring onder de douche en duik erna mijn bed in, het is dan inmiddels 21.30 maar gezien de zes uur tijdsverschil is het voor mij al 3.30.

De volgende dag heb ikvan 11 tot 15 uurafspraken in het ziekenhuis. Een introductie op de afdeling, formaliteiten afhandelen bij de HR en een medische keuring met als hoogtepunt een longfoto. Mijn longen en hart worden beluisterd door twee lagen kleding en ik ben door de medische keuring heen. Tussendoor doe ik boodschappen bij de superfood waar ze alle À-merken hebben en Jumbo huismerk. Ik schrik me rot van die prijzen, een pak jumbo huismerk yoghurt, 10.95...omg dat is ruim vijf euro, die mensen zijn niet goed hier, laat die yoghurt maar zitten, ik eet wel een boterham met hagelslag. Die bleek 8 gulden dus ook vier euro, wederom het huismerk want naar de prijs van een A-merk hoef ik al niet meer te kijken. Goed, sommige dingen heb ik hier gewoon nodig, zoals chocolade. Ik reken een volle tas af voor een belachelijke prijs van 70 euro, maar ik ben allang blij dat ik mijn "vertrouwde" producten in huis heb.

Aan het eind van de middag haal ik bij de Hollandse visboer fish and chips voor slecht 11 gulden, toch nog een koopje vandaag ????

De volgende dagen wordt ik ingewerkt op mijn afdeling. Ik werk op snijdend drie, dat houdt in algemene chirurgie, ge chirurgie, traumachirurgie en vaatchirurgie. Wederom verbaas ik mij over de werkwijze en vooral het tempo en de onverschilligheid. We hebben slechts eén warme kraan op de afdeling dus dat wordt met gevulde waskommen de afdeling over lopen. Maar ook verbaas ik mij over sommige dingen die heel goed geregeld zijn. Ze werken zeer hygiënisch en hebben transfernaalden om anti biotica op te lossen. Ook lopen er dagelijks twee wondverpleegkundigen op de afdeling die de wonden verzorgen en de vac pompen wisselen.

Infuuspompen zijn er weinig, die worden alleen gebruikt bij medicatie die echt alleen over een pomp mag lopen, de rest druppelt langzaam over de hand.

Ik groet de patiënten beleefd in het Papiaments en krijg vervolgens een heel verhaal terug in het Papiaments. Shit, ik versta er echt helemaal niks van. Gelukkig, de patiënt spreekt ook een aardig woordje Nederlands maar ik kom er al snel achter dat veel patiënten dus slecht of geen Nederlands spreken.

De rapportage wordt voorgelezen door de unit oudste. Dit gebeurd ook niet iedere dienst. Als het druk is begin je eerst met de hoognodige werkzaamheden en voordat je het weet is de helft van de dienst voorbij en ligt het dossier van de patient bij de zaalarts. Ook daar merk ik dat ze moeite hebben met de Nederlandse taal, wond-de-his-cen-tie of ab-do-mi-nale drain komt er zeer moeizaam uit. Ze vragen mij regelmatig wat er staat en wat het is, hoe doen ze dat in hemelsnaam als er alleen maar Arubanen aan het werk zijn? We hebben geen aparte medische status, alles zit in 1 map. Zo doet de zaalarts visite aan de hand van de verpleegkundige rapportage. De arts schrijft ook een rapportage en beleid, dit lees je dan smiddags terug wanneer de arts klaar is met de visite.

De inwerkdagen zijn frustrerend. Ik loop continu rondjes op de afdeling zoekend naar spullen of iets om te doen. Ik zoek stoma materiaal voor een stoma lekkage en mij wordt verteld de het ergens in het magazijn ligt. Oké dus weer een kwartier zoeken. Maar wel gevonden, wat blijkt, ze hebben maar 1 soort systeem, ik vind het niet zo gek dat een ileostoma met dit materiaal gaat lekken en die patiënt een flinke wond heeft gekregen om het stoma heen.

Het bezoek stroomt binnen en de mensen kijken tegen je op en behandelen je respectvol. Je bent immers de zuster. Ze houden zich netjes aan de bezoektijden, ze zullen wel moeten want de beveiliging staat beneden voor de lift en je komt de lift buiten bezoekuren niet in zonder pasje. Ook de afdeling zit buiten bezoekuren dicht. Je komt alleen met een pasje binnen of je kan aanbellen. Aan het eind van het bezoekuur wordt er door de centrale in het papiaments omgeroepen dat het bezoekuur is afgelopen en of iedere de afdeling wilt verlaten. Tien minuten later komen er twee beveiligers iedere kamer controleren of er nog bezoek aanwezig is.

Na twee dagen heb ik een dagje vrij en is Sharon een collega van het asz ook inmiddels gearriveerd. Die zou ook opgehaald worden door dhr Lewis maar wanneer ik voor mijn appartement zit te wachten op haar belt ze mij op met het verhaal dat ze al een uur staat te wachten op dhr Lewis maar dat er nog steeds niemand is. Ik spring in mijn auto en een kwartier later ben ik op het vliegveld.

'S avonds gaan we naar Bugaloe, een strandtent op de pier waar iederewoensdagavondeen salsa workshop wordt gegeven. We hebben een leuke avond en terug bij het appartement leren we onze buren kennen. Er verblijven hier zo'n 15-20 Nederlanders die allemaal tijdelijk in het ziekenhuis werken. Wat een gezelligheid!

De volgende dag ben ik een dagje vrij dus op die ene vrije dag moet ik toch wel op het strand gaan liggen, heerlijk die blauwe zee, warme zon en een stevig windje.

De komende vijf dagen ben ik aan het werk, klote zeg, maar goed, dat is wel de reden dat ik hier op dit prachtige eiland ben.

Zondagavondis het altijd feest bij strandtent Moomba. We gaan er met onze Quality buren naartoe. Eerst een uurtje happy hour met de lekkerste cocktails en erna schuiven we aan bij de bbq. We zeggen dat we "locals" zijn dus we betalen ipv 30 dollar slechts 30 gulden voor onbeperkt bbq buffet. Dat is dus de helft van de prijs. Die Amerikanen worden hier zooo erg opgelicht. Er komt een liveband spelen en erna sluiten we de avond af met een dansje wanneer de dj het overneemt van de band.

De dagen erna werk ik rustig door, het begint steeds meer te wennen. Een oud vrouwtje lacht lief naar mij en begint Papiaments tegen mij te praten. Ik vertel haar dat ik haar niet versta, maar ze blijft door praten en ik doe mijn best haar te begrijpen maar ik snap er werkelijk niks van. Ik kijk op mijn unit lijstje en zie dementie onder haar naam staan. Oh ze is duidelijk in de war denk ik. Ze pakt mijn hand en geeft me een handkus. Ik lach lief terug naar haar en op mijn beste Papiaments zeg ik danki dushi :)

Dushi wordt hier overigens veel gebruikt als alledaags woordje.

De dagen erna draai ik twee avonddiensten, best pittig! Aan de lopende band spoedopnames, veel trauma patiënten met name auto ongelukken. Iedereen verplaatst zich hier met de auto. Fietsen is geen optie, daar zijn de wegen niet voor geschikt. Er is geen stoep of fietspad, de stoep hier is platgestampte modder dus lopen is ook geen optie. Overigens lopen er veel zwerfhonden los op elke hoek van de straat en als je als vrouw zijnde alleen gaat lopen stoppen er gegareandeerd mannen in auto's naast je. Het is dus altijd druk op de weg, er wordt geen alcohol controle gehouden dus dat zie je terug in de vele trauma opnames. Dan worden we geroepen door de afdeling naast ons, reanimatie! Aangezien de cprkar bij ons op de afdeling staat rennen we met de kar naar de andere afdeling. Daar zijn ze begonnen met reanimeren maar als ik de kamer in kijk zie ik een oude man die naar mijns inziens al een tijdje overleden is. Wij lopen rustig weer terug naar de afdeling terwijl er een heel reanimatie team de afdeling op komt rennen. Een half uur later horen we dat de patient van 95 jaar het niet heeft gehaald. Aan t eind van de dienst ben ik versleten maar ga toch nog tot een uur of twee bij het zwembad hangen met wat collega's van andere afdelingen. Mijn weekend is immers begonnen ook al is mijn weekend woensdag en donderdag.

Gelukkig zijn er meer collega's die vrij zijn dus we besluiten naar het mooiste strand van Aruba te gaan, baby beach.

Dit strand is aan de andere kant van het eiland waar we na een kleine 40 minuten rijden aankomen.

Een prachtig vlak strand met een helder blauwe zee, felle zon met een stevig windje. Het is algemeen bekend dat iedereen hier levend verbrand door de weerkaatsing van de zon op het witte strand.

Dat betekent dus ieder uur smeren, petje op en bakken maar.

Ik heb mijn snorkel meegenomen en zwem tussen de prachtige vissen door. Toch wel weer even wennen zo dicht bij de vissen te zwemmen. Dan komt er een groep toeristen snorkelen. De gids gooit wat voer in het water en het is ongelooflijk hoeveel vissen zich opeens om je heen verzamelen. Wauw dit zijn er nu wel heel veel en heel dichtbij en ik zwem snel terug naar de kust. Dat snorkelen heb ik voor vandaag wel weer gezien. Ik maak nog een wandeling door de branding naar de andere kant van baby beach en schiet een paar mooie plaatjes.

We lunchen bij het bekende Big Momma's House wat overal wordt aanbevolen aan de toeristen maar als snel kom ik erachter dat het niet veel bijzonders is, de kaart is klein en niet bijzonder. Maar goed, het zit wel op baby beach dus een top locatie. S avonds gaan we met een groepje wederom naar de salsa les bij Bugaloe, ik begin het nu een beetje onder de knie te krijgen.

De volgende dag is het bewolkt, dat is hier wel vaker in het binnenland. Ik besluit weer naar baby beach te gaan want daar is vrijwel altijd zon en weinig tot geen bewolking. Na twee dagen bakken kan ik eindelijk zeggen dat ik wel wat bruin ben geworden.

We gaan weer beginnen aan vijf dagdiensten.

Zes uur de wekker, tien voor zeven op afdeling zijn! Vermoeiende dagen, maar om toch nog een beetje van het weekend te genieten ga ik met een paar van de groep mee uit eten bij Aruba Ville. Dit restaurant ligt een beetje afgelegen maar wanneer ik er ben kijk ik mijn ogen uit. Het ziet er tropisch en Caribisch uit, aan het water, met een grote bar in het midden. Helaas geen tafel aan het water anders konden we de vissen in het water omhoog zien springen. Hier wordt ook dagelijks verse vis gevangen die op de kaart staat. Een gezellig muziekje op de achtergrond en een goede kaart. Het bekende Aruba Ville restaurant dat ook overal wordt aanbevolen is echt superleuk! Hier gaan we vaker naartoe!