SuzanneAruba.reismee.nl

De eerste twee weken op Aruba

Ik ga voor drie maanden op Aruba werken in het dr. Horacio E. Oduber hospitaal!
Na een vlucht van tien uur kom ik aan op Aruba. Hier zou ene dhr Lewis staan met mijn originele VTA die ik nodig heb om het eiland op te mogen en die mij de weg wijst naar mijn appartement. Ik wacht een half uur bij de douane maar er komt niemand met mijn VTA. Gelukkig laat de mevrouw van de douane mij toch het eiland op gaan om zelf te kijken waar die zekere meneer Lewis is gebleven met mijn VTA. Helaas niemand meer op het vliegveld. Goed begin dacht ik bij mezelf. Dan maar zelf op pad gaan. Tegenover de aankomsthal kon ik mijn huurauto ophalen, dus ben ik in de auto gestapt en richting Oranjestad gereden. Schotlandstraat 70, waar is dat in hemelsnaam? Ik ben er gelukkig twee jaar geleden eens geweest dus weet het ongeveer te vinden. Na tien rondjes gereden te hebben in het gebied waar het ongeveer moet zijn besluit ik het toch maar aan iemand te gaan vragen. Gelukkig, t was slechts een straat verderop. Eenmaal in mijn appartement aangekomen blijkt er een hagedis in mijn kledingkast te zitten. Fijn, die koffer ga ik dus nu niet uitpakken. Even later wordt er op mijn deur geklopt, het is de mevrouw van de douane, met mijn VTA! De taxi chauffeur heeft hem afgegeven op het vliegveld. Weer een opluchting.
Ik ben versleten, die hagedis kan me even niks meer schelen, ik spring onder de douche en duik erna mijn bed in, het is dan inmiddels 21.30 maar gezien de zes uur tijdsverschil is het voor mij al 3.30.
De volgende dag heb ikvan 11 tot 15 uurafspraken in het ziekenhuis. Een introductie op de afdeling, formaliteiten afhandelen bij de HR en een medische keuring met als hoogtepunt een longfoto. Mijn longen en hart worden beluisterd door twee lagen kleding en ik ben door de medische keuring heen. Tussendoor doe ik boodschappen bij de superfood waar ze alle À-merken hebben en Jumbo huismerk. Ik schrik me rot van die prijzen, een pak jumbo huismerk yoghurt, 10.95...omg dat is ruim vijf euro, die mensen zijn niet goed hier, laat die yoghurt maar zitten, ik eet wel een boterham met hagelslag. Die bleek 8 gulden dus ook vier euro, wederom het huismerk want naar de prijs van een A-merk hoef ik al niet meer te kijken. Goed, sommige dingen heb ik hier gewoon nodig, zoals chocolade. Ik reken een volle tas af voor een belachelijke prijs van 70 euro, maar ik ben allang blij dat ik mijn "vertrouwde" producten in huis heb.
Aan het eind van de middag haal ik bij de Hollandse visboer fish and chips voor slecht 11 gulden, toch nog een koopje vandaag ????
De volgende dagen wordt ik ingewerkt op mijn afdeling. Ik werk op snijdend drie, dat houdt in algemene chirurgie, ge chirurgie, traumachirurgie en vaatchirurgie. Wederom verbaas ik mij over de werkwijze en vooral het tempo en de onverschilligheid. We hebben slechts eén warme kraan op de afdeling dus dat wordt met gevulde waskommen de afdeling over lopen. Maar ook verbaas ik mij over sommige dingen die heel goed geregeld zijn. Ze werken zeer hygiënisch en hebben transfernaalden om anti biotica op te lossen. Ook lopen er dagelijks twee wondverpleegkundigen op de afdeling die de wonden verzorgen en de vac pompen wisselen.
Infuuspompen zijn er weinig, die worden alleen gebruikt bij medicatie die echt alleen over een pomp mag lopen, de rest druppelt langzaam over de hand.
Ik groet de patiënten beleefd in het Papiaments en krijg vervolgens een heel verhaal terug in het Papiaments. Shit, ik versta er echt helemaal niks van. Gelukkig, de patiënt spreekt ook een aardig woordje Nederlands maar ik kom er al snel achter dat veel patiënten dus slecht of geen Nederlands spreken.
De rapportage wordt voorgelezen door de unit oudste. Dit gebeurd ook niet iedere dienst. Als het druk is begin je eerst met de hoognodige werkzaamheden en voordat je het weet is de helft van de dienst voorbij en ligt het dossier van de patient bij de zaalarts. Ook daar merk ik dat ze moeite hebben met de Nederlandse taal, wond-de-his-cen-tie of ab-do-mi-nale drain komt er zeer moeizaam uit. Ze vragen mij regelmatig wat er staat en wat het is, hoe doen ze dat in hemelsnaam als er alleen maar Arubanen aan het werk zijn? We hebben geen aparte medische status, alles zit in 1 map. Zo doet de zaalarts visite aan de hand van de verpleegkundige rapportage. De arts schrijft ook een rapportage en beleid, dit lees je dan smiddags terug wanneer de arts klaar is met de visite.
De inwerkdagen zijn frustrerend. Ik loop continu rondjes op de afdeling zoekend naar spullen of iets om te doen. Ik zoek stoma materiaal voor een stoma lekkage en mij wordt verteld de het ergens in het magazijn ligt. Oké dus weer een kwartier zoeken. Maar wel gevonden, wat blijkt, ze hebben maar 1 soort systeem, ik vind het niet zo gek dat een ileostoma met dit materiaal gaat lekken en die patiënt een flinke wond heeft gekregen om het stoma heen.
Het bezoek stroomt binnen en de mensen kijken tegen je op en behandelen je respectvol. Je bent immers de zuster. Ze houden zich netjes aan de bezoektijden, ze zullen wel moeten want de beveiliging staat beneden voor de lift en je komt de lift buiten bezoekuren niet in zonder pasje. Ook de afdeling zit buiten bezoekuren dicht. Je komt alleen met een pasje binnen of je kan aanbellen. Aan het eind van het bezoekuur wordt er door de centrale in het papiaments omgeroepen dat het bezoekuur is afgelopen en of iedere de afdeling wilt verlaten. Tien minuten later komen er twee beveiligers iedere kamer controleren of er nog bezoek aanwezig is.
Na twee dagen heb ik een dagje vrij en is Sharon een collega van het asz ook inmiddels gearriveerd. Die zou ook opgehaald worden door dhr Lewis maar wanneer ik voor mijn appartement zit te wachten op haar belt ze mij op met het verhaal dat ze al een uur staat te wachten op dhr Lewis maar dat er nog steeds niemand is. Ik spring in mijn auto en een kwartier later ben ik op het vliegveld.
'S avonds gaan we naar Bugaloe, een strandtent op de pier waar iederewoensdagavondeen salsa workshop wordt gegeven. We hebben een leuke avond en terug bij het appartement leren we onze buren kennen. Er verblijven hier zo'n 15-20 Nederlanders die allemaal tijdelijk in het ziekenhuis werken. Wat een gezelligheid!
De volgende dag ben ik een dagje vrij dus op die ene vrije dag moet ik toch wel op het strand gaan liggen, heerlijk die blauwe zee, warme zon en een stevig windje.
De komende vijf dagen ben ik aan het werk, klote zeg, maar goed, dat is wel de reden dat ik hier op dit prachtige eiland ben.
Zondagavondis het altijd feest bij strandtent Moomba. We gaan er met onze Quality buren naartoe. Eerst een uurtje happy hour met de lekkerste cocktails en erna schuiven we aan bij de bbq. We zeggen dat we "locals" zijn dus we betalen ipv 30 dollar slechts 30 gulden voor onbeperkt bbq buffet. Dat is dus de helft van de prijs. Die Amerikanen worden hier zooo erg opgelicht. Er komt een liveband spelen en erna sluiten we de avond af met een dansje wanneer de dj het overneemt van de band.
De dagen erna werk ik rustig door, het begint steeds meer te wennen. Een oud vrouwtje lacht lief naar mij en begint Papiaments tegen mij te praten. Ik vertel haar dat ik haar niet versta, maar ze blijft door praten en ik doe mijn best haar te begrijpen maar ik snap er werkelijk niks van. Ik kijk op mijn unit lijstje en zie dementie onder haar naam staan. Oh ze is duidelijk in de war denk ik. Ze pakt mijn hand en geeft me een handkus. Ik lach lief terug naar haar en op mijn beste Papiaments zeg ik danki dushi :)
Dushi wordt hier overigens veel gebruikt als alledaags woordje.
De dagen erna draai ik twee avonddiensten, best pittig! Aan de lopende band spoedopnames, veel trauma patiënten met name auto ongelukken. Iedereen verplaatst zich hier met de auto. Fietsen is geen optie, daar zijn de wegen niet voor geschikt. Er is geen stoep of fietspad, de stoep hier is platgestampte modder dus lopen is ook geen optie. Overigens lopen er veel zwerfhonden los op elke hoek van de straat en als je als vrouw zijnde alleen gaat lopen stoppen er gegareandeerd mannen in auto's naast je. Het is dus altijd druk op de weg, er wordt geen alcohol controle gehouden dus dat zie je terug in de vele trauma opnames. Dan worden we geroepen door de afdeling naast ons, reanimatie! Aangezien de cprkar bij ons op de afdeling staat rennen we met de kar naar de andere afdeling. Daar zijn ze begonnen met reanimeren maar als ik de kamer in kijk zie ik een oude man die naar mijns inziens al een tijdje overleden is. Wij lopen rustig weer terug naar de afdeling terwijl er een heel reanimatie team de afdeling op komt rennen. Een half uur later horen we dat de patient van 95 jaar het niet heeft gehaald. Aan t eind van de dienst ben ik versleten maar ga toch nog tot een uur of twee bij het zwembad hangen met wat collega's van andere afdelingen. Mijn weekend is immers begonnen ook al is mijn weekend woensdag en donderdag.
Gelukkig zijn er meer collega's die vrij zijn dus we besluiten naar het mooiste strand van Aruba te gaan, baby beach.
Dit strand is aan de andere kant van het eiland waar we na een kleine 40 minuten rijden aankomen.
Een prachtig vlak strand met een helder blauwe zee, felle zon met een stevig windje. Het is algemeen bekend dat iedereen hier levend verbrand door de weerkaatsing van de zon op het witte strand.
Dat betekent dus ieder uur smeren, petje op en bakken maar.
Ik heb mijn snorkel meegenomen en zwem tussen de prachtige vissen door. Toch wel weer even wennen zo dicht bij de vissen te zwemmen. Dan komt er een groep toeristen snorkelen. De gids gooit wat voer in het water en het is ongelooflijk hoeveel vissen zich opeens om je heen verzamelen. Wauw dit zijn er nu wel heel veel en heel dichtbij en ik zwem snel terug naar de kust. Dat snorkelen heb ik voor vandaag wel weer gezien. Ik maak nog een wandeling door de branding naar de andere kant van baby beach en schiet een paar mooie plaatjes.
We lunchen bij het bekende Big Momma's House wat overal wordt aanbevolen aan de toeristen maar als snel kom ik erachter dat het niet veel bijzonders is, de kaart is klein en niet bijzonder. Maar goed, het zit wel op baby beach dus een top locatie. S avonds gaan we met een groepje wederom naar de salsa les bij Bugaloe, ik begin het nu een beetje onder de knie te krijgen.
De volgende dag is het bewolkt, dat is hier wel vaker in het binnenland. Ik besluit weer naar baby beach te gaan want daar is vrijwel altijd zon en weinig tot geen bewolking. Na twee dagen bakken kan ik eindelijk zeggen dat ik wel wat bruin ben geworden.
We gaan weer beginnen aan vijf dagdiensten.
Zes uur de wekker, tien voor zeven op afdeling zijn! Vermoeiende dagen, maar om toch nog een beetje van het weekend te genieten ga ik met een paar van de groep mee uit eten bij Aruba Ville. Dit restaurant ligt een beetje afgelegen maar wanneer ik er ben kijk ik mijn ogen uit. Het ziet er tropisch en Caribisch uit, aan het water, met een grote bar in het midden. Helaas geen tafel aan het water anders konden we de vissen in het water omhoog zien springen. Hier wordt ook dagelijks verse vis gevangen die op de kaart staat. Een gezellig muziekje op de achtergrond en een goede kaart. Het bekende Aruba Ville restaurant dat ook overal wordt aanbevolen is echt superleuk! Hier gaan we vaker naartoe!

Reacties

Reacties

Hilly

Hoi Suzanne,
ik heb vanmorgen voor ik aan het werk ga je belevenissen gelezen .In wat een andere wereld zit jij nu zeg.
maar wel bijzonder en moedig om het te doen en niet in je vertrouwde Dordrecht te blijven.
ik reis met veel plezier met je mee meid.
groetjes van mij.

stephanie

Heyyy suus. Wat schrijf je alles mooi en gedetailleerd op. Het lijkt me heel moeilijk werken in zo'n andere wereld maar ook heel gaaf! Ik blijf je blogs zeker lezen. Succes daar. Liefs stephanie

Bertus H

Hey Suus,
Leuk om je blog te lezen en je bent een geboren schrijfster.
Veel plezier met je (werk-/leef) experiment op Aruba.

Helga

Hoi Suzanne
Wat leuk dat je weer op Aruba bent en daar weer kunt werken. Ik heb genoten van je eerste verhaal.
Groetjes Helga

chandra

Hoi Suus, heel dapper voor je inzet in een heel ander land met andere werkwijze. Ik ben trots op je.

St`efanie

Hey Suus! Heerlijk en super leuk je verhalen te lezen! Ik hoop dat er snel meer komen!! Meis, heel veel succes en bovenal heel veel plezier daar!
Liefs, Stef

Leny

Leuk om je verhalen te lezen. Grappig om te lezen hoe sommige dingen zijn geregeld of juist niet geregeld ????
Fijne tijd daar!!

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!