Het ziekenhuis is heel dichtbij mijn appartement, zo'n drie minuten met de auto. Lopen gaat niet, de wegen en de bevolking zijn hier niet op aangepast. Ook lopen er snachts en smorgens vroeg overal zwerfhonden rond, vaak lopen ze in groepjes en dan ben je niet veilig. Als je al langzaam met je auto rijd gaan ze om je auto heen lopen en blaffen.

Ik werk op de afdeling snijdend drie, voornamelijk vaatchirurgie, ge-chirurgie, traumachirurgie en wat kleinere ingrepen.

De kamers bestaan uit vier zespersoonskamers en drie eenpersoonskamers. Maar ze hebben niks te klagen want ze hebben wel een kamer met zeezicht. Ook zien ze veel vaker verpleging dan de mensen op 1 of 2 persoonskamers.

De specialisten hebben allemaal een eigen gebouw waarin ze hun polikliniek hebben. Deze gebouwtjes staan om het ziekenhuis heen.

De adl zorg is vaak veel werk, veel mensen hebben hulp nodig en veel wondverzorging. Vaak begint de nachtdienst al met patiënten wassen. Meestal als iemand die dag voor ok moet of naar de dialyse. Of als er overdag weinig personeel is zoals in t weekend dan zijn er vaak al een paar patiënten verzorgd door de nachtdienst.

We hebben slechts eén kraan op de afdeling met warm water. Dat is dus sjouwen met gevulde waskommen over de afdeling. De douche heeft geen warme kraan maar de meeste arubanen hebben thuis ook geen warm water. Er is dan ook niemand die over koud/lauw water klaagt. Wel klagen ze over de kou op de afdeling. De airco's staan hoog en ik heb het altijd koud op de afdeling. Vooral in onze overdrachtsruimte/koffiekamer. Daar is het zo koud dat je daar zo kort mogelijk wil zijn. We kunnen helaas de airco's ook niet zelf aanpassen.

De patiënten krijgen tussen de middag warm eten en er staat altijd een kan met ijsblokjes en water op het nachtkastje. Met dit klimaat is het belangrijk dat de mensen goed drinken. Wel zien we hier heel veel hoge bloedsuikers en iedere diabetes patient heeft een slidingscale. Dit is een bijspuitschema voor de insulines. Dus je hoeft nooit de dokter te bellen voor afwijkende bloedsuikers. De hoge bloedsuikers komen voornamelijk door de vaatproblematiek met daarbij een infectie. Maar als ik zie wat een hoeveelheid eten en snoep er op de nachtkastjes ligt speelt dat ook zeker mee. Ze eten hier smorgens vroeg al snacks en bij een helder vloeibaar dieet krijgen ze jelly. Dat is van dat gezoete gelei, die je zo op kan slurpen. Een oud vrouwtje weigert te eten maar als ik haar een lepel jelly geeft zegt ze hmm hopi dushi! Eindelijk dus iets gevonden wat ze wel wil eten.

We hebben een brancardier die voor het patiëntenvervoer zorgt, kweken naar het lab brengt, dossiers naar prescreening brengt of eten gaat halen voor de verpleging in het restaurant. Dit gaat met een walkie talkie. Toen ik dit voor het eerst zag moest ik gelijk denken aan Bassie en Adriaan. Zo old school. Je drukt een knopje in en zegt Roberto ben je daar? En dan krijg ik vaak direct antwoord ja dushi wat kan ik voor je doen? Wel makkelijk want hij is alleen voor de derde verdieping, dus twee afdelingen.

Als patiënten terug van ok komen bellen we geen familie. Het is de bedoeling dat de familie in de wachtruimte voor de ok wacht. Hier staan wat snoep en drankautomaten en na de operatie komt de chirurg meestal even de wachtkamer in om de familie te woord te staan.

Als je een opiaat hebt gepakt dan is het de bedoeling dat je de lege verpakking dus vaak een ampul terug doet in het doosje. Ik moet dus wel tien keer nadenken bij het pakken van opiaten want ik ben zo gewend om de ampul gelijk in de glascontainer te gooien. Blijkbaar vinden ze deze extra controle nodig. Zelfs gebruikte fentanylpleisters worden terug gedaan in de verpakking. Epiduraalpompen hebben hier geen bupi sufenta maar Fentanyl en marcaine. Ook de hb waardes zijn hier anders dan in Nederland. Je moet ze delen door 1.6 dan heb je ongeveer de waarde jn het Nederlands. Ik snapte dus al helemaal niet waarom iemand met een HB van zeven pc's kreeg. Maar daar was ik uiteraard snel achter ;)

Wij krijgen niet veel snoep of chocolade van patiënten zoals Nederland. Ze geven vaak warm eten, bestellen regelmatig pizza voor ons of brengen zelfgemaakt eten.

De ligduur op mijn afdeling zou gemiddeld tien dagen zijn. Mijn idee is dat ze er gemiddeld 30 dagen liggen en sommige nog langer. Alleen de kleine chirurgische ingrepen blijven kort en halen het gemiddelde wat omlaag. Maar ze laten liever iemand wat langer liggen dan te kort. Ook komt het doordat de mensen geen zorg thuis hebben. Familie moet vaak de zorg op zich nemen of ze moeten zelf een privé zuster inhuren. Er zijn een paar verzorgingshuizen, maar deze zijn op 1 hand te tellen. Daar kom je niet zomaar terecht en volgens mij ook niet kosteloos. Dus vaak is ontslag met een open wond of vac pomp lastig. Wel heb je op het eiland twee poliklinieken voor wondzorg. Daar wordt vaak de behandeling overgenomen als het haalbaar is.

De dossiers hier zijn ook anders. Moet verpleegkundig dossier en medisch dossier zit en 1 map. Super handig want je kan gelijk het beleid van de arts lezen. Dus de arts geeft niks mondeling door, tenzij het spoed of belangrijk is. Verder kan je begin van de middag in de map de opdrachten of het beleid vinden. Per dag hebben wij 1 formulier die we in moeten vullen. Een stuk voor de nacht, dag en avonddienst voor de rapportage. Dit vul je ook in via een stappenplan. Dit formulier kan je open klappen en daar kan je je controles en vochtbalans inschrijven. Ook handig voor het lezen van de mappen, je hoeft alleen het stukje van de arts te lezen en het formulier van die dag. Gek genoeg lezen wij bijna nooit mappen. Vaak kijk je tijdens het schrijven nog even wat de vorige dienst heeft opgeschreven. Dit komt omdat er veel informatie op het overdrachtsformulier staat. Hier staat dus ook op wat voor dieet iemand heeft, wat voor infuus en wat het beleid is, welke onderzoeken zijn aangevraagd en een korte samenvatting van het verloop. Deze lijst wordt ook iedere dienst bijgewerkt. Ook hoef je niet te lezen omdat je over het algemeen per dienst max drie nieuwe patiënten heb. Soms helemaal geen nieuwe patiënten. Soms wel fijn want je kent je patiënten dan al wel. Aan de andere kant ben ik niet altijd even blij met de mensen die zo lang blijven liggen.

Wel is het op mijn afdeling altijd druk, pauzes schieten erbij in en overwerken komt vaak voor. Het is dus vergelijkbaar met de werkdruk op mijn afdeling in het asz. Inmiddels heb ik wel geleerd om gewoon tussendoor even wat te eten te pakken tijdens een overdracht of overleg. Gelukkig ben ik bekend met het specialisme dus voor mij was het vrij makkelijk om ingewerkt te worden en kon ik me al snel zelf redden.

Mijn collega's spreken onderling veel Papiaments maar ik vind het niet erg. Het is voor mij ook handig om ze te horen praten want ik versta inmiddels al een aardig woordje Papiaments. Ik weet altijd wel waar het ongeveer over gaat en als ze er erg in hebben proberen ze wel in het Nederlands te praten. Aangezien ze niet alle woorden kennen wordt het dan vaak een mix van Nederlands, Engels en Papiaments. Ze moeten overigens wel de mappen in het Nederlands schrijven en dat gaat ze wel goed af. Ik merk dat ze vaak als ze het over een meneer hebben ze praten over zij of haar. Dat verschil is blijkbaar lastig voor ze. Laatst in de avonddienst kwam het avondhoofd langs. Die komen iedere avond een paar keer langs en kan je bellen bij problemen. Dit zijn over het algemeen ic verpleegkundigen. Hij sprak met een collega over de seh opleiding. Dit gaat via het VU in Nederland. Ook hij zei voordat jullie aan die opleiding gaan beginnen moeten jullie eerst je Nederlandse taal gaan bijspijkeren want anders ga je het heel moeilijk krijgen. Aruba is een land waar ze de Nederlandse taal spreken, ook het ziekenhuis wordt beschreven als een ziekenhuis waar alles Nederlands is. Dat klopt ook wel, dossier en alles wat besteld wordt ed is in het Nederlands. Maar vaak valt het nieuwe Nederlandse collega's tegen dat er zoveel Papiaments gesproken wordt. De bevolking moet dit leren op school en ze houden het erna niet meer bij of zijn laag opgeleid. De chirurgen zijn aardig en kennen iedereen bij naam. Ook hun eigen patiënten kennen ze allemaal uit hun hoofd. Dat komt omdat het zo'n klein eiland is en de mensen vaak jaren bij dezelfde specialist blijven of ook al familie heeft die onder behandeling is. Als er een probleem is met de patiënt dan wordt dit vaak niet opgelost door de zaalarts maar wordt de behandelend chirurg gebeld. Zo had ik van de week een patient met een nabloeding na een wondtoilet. De chirurg werd gebeld en hij kwam terug op de afdeling om een drukberband aan te leggen. Later op de avond bleef het bloeden en de chirurg kwam weer terug naar het ziekenhuis ondanks dat hij al thuis op de bank zat.

Gisteravond was er een alarm bij een vac systeem, de behandelend chirurg werd rond middernacht thuis gebeld. En tot mijn verbazing kwam hij naar het ziekenhuis om het alarm op te lossen. Vanmorgen vroeg stond hij weer op de afdeling. Hij hoorde de pomp weer piepen, gelukkig een volle opvangbeker. Ook dit zal hij wel even oplossen en gaat op zoek naar een nieuwe. Helaas op onze afdeling waren ze op, wederom stond ik vol verbazing te kijken toen hij een kwartiertje later terug kwam met een opvangbeker van de andere verdieping. Dit zijn allemaal handelingen die wij als verpleegkundigen ook gewoon zelf doen maar hier is het heel normaal dat de chirurgen zoveel mee helpen en mee denken.

Kortom, een hectische afdeling waar je het moet doen met de spullen die je hebt maar wel heel gezellig en je echt gewaardeerd wordt.